Saltu al enhavo

Gaŭĝo de Lorenz

El Vikipedio, la libera enciklopedio

Je elektromagnetismo kaj aliaj gaŭĝaj teorioj, la gaŭĝo de Lorenz estas parta gaŭĝo-fikso, kiu estas nevarianta laŭ transformo de Lorentz.

Se estas la 4-vektoro de la elektromagneta potencialo, la gaŭĝo de Lorenz estas la kondiĉo

.

Laŭ la 1+3-malkompono , la gaŭĝo de Lorenz estas

.

La sama difino ankaŭ validas pri la teorio de Yang-Mills, krom ke la potencialo ankaŭ havas Lie-alĝebran indicon.

Propraĵoj

[redakti | redakti fonton]

La gaŭĝo de Lorenz estas parta gaŭĝo-fikso: eĉ post la uzo de la gaŭĝo de Lorenz, iom da gaŭĝa libero restas. Nome, la gaŭĝa transformo

plenumas la gaŭĝon de Lorenz, se estas harmonia funkcio, t.e. .

La gaŭĝon de Lorenz inventis la dana fizikisto Ludvig Lorenz. (Konfuze, la transformo de Lorentz nomiĝas laŭ la nederlandano Hendrik Lorentz.)

Eksteraj ligiloj

[redakti | redakti fonton]